Πώς λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε» (, αλήθεια;)

Είπα να δώσω την ευκαιρία και στη Μεσόγειο να με αλώσει. Γιατί στην αγάπη ρίχνομαι με τα μούτρα σαν μαλάκας ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος από παντού.

Χριστούγεννα και οι προσταγές των καιρών στρέφουν την αναζήτηση -τόσο πειστικά που θαρρείς πως ο ίδιος το’ χεις επιλέξει- σε φεγγερά μονοπάτια. Η παράξενη αίσθηση της Αθήνας έκανε το Δεκέμβριο να μοιάζει, σχεδόν με Απρίλη άλλων χωρών· ίσως γι’ αυτό να υπήρχε και αυτή η πλήρως ετεροχρονισμένη στα σε αυστηρά πλαίσια, πλέον, βαλμένη, νοοτροπία μου. Κοιτούσα το ξένο κείμενο και, την ίδια στιγμή, το δικό μου κείμενο, βορά άλλοτε σε εφήμερα λάγνα μάτια, τύγχανε ανάγνωσης από ένα ζευγάρι μάτια λίγο πιο βορειοδυτικά μου.

Ακολούθησε, την επόμενη μέρα, συζήτηση σχετικά με την επικοινωνία. Είναι, αλήθεια, ευκολότερο, να βρει κανείς την απόλυτη επικοινωνία με κάποιον που έχει την ίδια μητρική γλώσσα με εσένα ή όχι; Εγώ πίστεψα πως όχι.

Η άφιξη ως δεύτερος είναι πολύ σκληρή. Τα 300 μίλια απόσταση με μία θάλασσα και μία Συνθήκη ανάμεσα μπορεί να φαντάζουν περισσότερα αλλά δεν με φόβισαν. «Έρχεσαι πρώτος σε επικοινωνία αλλά δεύτερος σε χρόνο» ήταν τα πιο απλάσκληρά λόγια που είχα ακούσει ως τότε. «Μα… μα, θα έρχομαι. Θα έρχομαι κάθε Σαββατοκύριακο!», σκεφτόμουν. Η σκέψη μούδιαζε καθώς το λεκτικό μήνυμα περνούσε τους επιτηδευμένα οχυρωμένους ηθμούς μου. Την επόμενη μέρα, μετά το πρώτο και τελευταίο φιλί, η βόλτα μέσα από σκιερά και άφεγγα περάσματα μού θύμιζε πως μάλλον μαδούσα πολύ περισσότερο γιασεμί επάνω στα αχανή σεντόνια όταν έλεγα, για πρώτη φορά, «δηλαδή τώρα τι να σού πω; ότι έχω πάθει την πλάκα μου μαζί σου;»