virtual breakup (single-tailed)

Όχι, μη μιλήσεις! Δεν θέλω. Το καταλαβαίνεις ότι δεν είναι εκεί το θέμα μου; Έστω, το θέμα μας. Μην κολλάς σε λεπτομέρειες, όχι. Είπα, όχι! Γάμα την προφορά μου, λέμε! Αφού με ξέρεις καλύτερα από ό,τι εγώ τον εαυτό μου, τι το συζητάμε ακόμα;

Το facebook. Ναι, το facebook, πές μου. Μην το παίζεις cool γιατί δεν είσαι. Ένα βράδυ που το φιλαράκι σου τα’χε πιει, έβγαλε διάφορα πραγματάκια στα φόρα. Δεν είναι ανάγκη να σού πω, είμαι σίγουρος ότι ξέρεις. Μην κρύβεις κάτω από αυτό το προσωπείο την έκπληξή σου, ξέρεις ότι δεν περνάει. Ξέρουμε κι οι δύο ότι σού προκαλεί έκπληξη. Δεν περίμενες να μού είχε μιλήσει; Ούτε εγώ να μού μιλήσει. Ούτε να μού έλεγε ότι ακόμα εκεί είσαι.

Τι εννοείς «τελείωσε για μένα εκείνο το βράδυ στο αμάξι»; Σε ρώτησα; Δεν βγήκαμε σήμερα για να μού ανακοινώσεις αυτό, όχι. Λάθος σού τό’χουν ειπωμένο. Δεν ήταν αυτός ο λόγος. Ναι, οκ, η «διαπίστωση των πολύ καλών διαπροσωπικών σχέσεων». Ράιτ. Κοίτα τώρα το μπλουζάκι που τα σπάει στη βιτρίνα και άσε με εμένα να λέω πως δεν τελείωσε τότε για εμένα.

Ναι ρε, τα λέμε. Ναι, χαλαρά. Εκείνο το ποτάκι ρε συ να πιούμε γρήγορα μόνο, μη χαθούμε. Ε, βέβαια. Αφού πέρασες εσύ όμορφα, λες να μην πέρασα εγώ; Εγώ;! Ναι ρε. Σουρ. Όποτε θες. Πες χαιρετίσματα και στο φίλο σου μοναχά. Γιατί σιγά μη σας ξαναδώμόνο τυχαία θα τον πετύχω ξανά έξω. Έγινε ρε. Ναι, τη φωτογραφία οπωσδήποτε. Μεγάλος εικαστικός, ράιτ; Δεν ξεχνάω κάτι. Α, ναι. Ευχαριστώ.

Πριν και μετά.

Ζούσες για να πάει 3:30 η ώρα. Η απογευματινή ζεστούλα ήταν πια παρελθόν. Μόνο λίγες μέρες τα κίτρινα, κοκκινωπά και καφετί φύλλα έπεφταν κάθετα προς το έδαφος. Όσο κάθετα μπορούν να πέφτουν εν πάση περιπτώσει. Ουφ. Και, ναι, κάθε μέρα πήγαινε 3:30. Κι έφευγες. Πότε -σπανιότερα- νότια, πότε βορειοανατολικά. Είτε μακριά, είτε ένα τσιγάρο δρόμο. Αντίστοιχα, πάντα.
Κάποιες μέρες, έφερνες στην επιφάνεια τον καινούργιο σου -και λίγο επιβληθέντα, η αλήθεια είναι- στόχο. Μιας και οι μέρες πλησίαζαν, πήγαινες στο zonar’s. Μαζί με όλους όσοι το ξανανακάλυπταν, κι εσύ. Το ανακάλυπτες. Ήταν τέτοια η ανάγκη, που, αν δεν υπήρχε, θα το εφεύρισκες. Μαζί και τους θαμώνες. Δύο, τρεις ώρες, πάντα με μελέτη. Και κλεφτές ματιές. Το κείμενο ή τις σημειώσεις από τις παραδόσεις του Γρηγοριάδη; Δεν είχε σημασία. Ή, μάλλον, δεν θα είχε σημασία.
Έπειτα, ταξίδεψες. Επικράτησες στη θάλασσα. Κατά κράτος. Το χαρτί σε ένα πορτ μπαγκάζ ακόμα, αλλά επικράτησες. Αυτό μετράει. Διάβασες λιγουλάκι μόνο. Πριν τη δεδομένη επιτυχία, το ένα χαμόγελο μετά το άλλο. Ένα το άρπαξες και μαζί σου. Και τού έδειξες τόσο τα ταξίδια, όσο και τη θάλασσα. Έζησες ακριβώς ένα καλοκαίρι μαζί του. Μετά, σταμάτησε. Δεν πρόλαβες να τού πεις «ρε μαλάκα, χίλια συγγνώμη αλλά άλλο εννούσα. πάμε πάλι απ’την αρχή;» Είχε μπουχτίσει.
Δεν πειράζει. Ή, μάλλον, αποφάσισες ότι δεν πειράζει. Συνειδητά. Το ένα τσιγάρο δρόμος έγινε πολύς δρόμος. Χωρίς τσιγάρο. Το 3:30 έγινε 2:30. Μπορείς πια να ζεις και χωρίς τα τραγούδια που αποθέωνες όταν ανακάλυπτες. Ολίγον λυπημένος, το δίχως άλλο. Σαστισμένος, καλύτερα. Μέχρι να δεις προς τα πού οδεύεις.